Monday, March 21, 2005

#63758C

نشسته میان مردگان هزار ساله، مصدق، ، شریعتی؛ آدم های بیگانه، غریب که تنها وجه اشتراک شان مرگ است،ا

آمده بودم و روی دست ها پیکری انگار داشت نفس می کشید، صدایی فریاد می زد صبر کنید،ا

هنوز چشم هایش باز است و همه رفتند،ا

و نفس بود که بی نفس می رفت، ا

هنوز صدایی در گوشم بود: صبر کنید،ا

هنوز چشم هایش باز است، می خواهد دخترش را ببیند و من یاد نوحه خوانی، نوحه خوان ها افتادم،ا

یاد دروغی که به مرگ می بندد و یاد مرگ که دروغی آشکار است،ا

دروغ های بزرگ ، دو تا لب های کوچک مرگ گیسوان ماست بر شانه های زندگی . . . صدایت می کنم . . .ا

با تو می دویدم در تو در توی بیمارستان، از این اتاق به آن اتاق و دکتر ها که به چشم های تو نگاه نمی کنند،ا

و تو می دویدی، می دویدی و صدای قلبت را با خودت به دور ها می بردی، من نمی رسیدم،ا

قدم هایم گم می شد پشت پاهایت و وقتی که ایستادی . . . وقتی که ایستادی . . . فقط به سکوتت رسیدم، اشک هایت خشک بود و

صدایت جایی آن دور ها مانده بود.ا

چرا نمی شود حرف زد، یا وقتی که حرف می زنی تو سکوت می کنی، من حرف می شوم و تو سکوت میان واژه ها می شوی،ا

موسیقی می شویم امروز روز هفتم بی مهری است گل به روی گور تو می ریزیم بر می گردیم . . .ا

تنها و با دست های خالی بر می گردیم . . . حرفی ندارم . . . می تواند اول همه جمله ها باشد و اول همه صفحه ها و اول همه

اسکارلت

  Scarlet@ 8:49 AM |